Italiaanse filmmakers waren meesters in het kopiëren en zelfs plagiëren van Amerikaanse filmgenres, denk maar aan de spaghettiwestern, en sprongen mee op de kar van het mondiale succes van George A. Romero’s zombiefilms. Het was vooral diens Dawn of The Dead uit 1978 die de sjabloon vormde voor de Italiaanse rip-off, het meer expliciete broertje dat grossierde in extreme gruweleffecten en gore. De zombiefilms van Lucio Fulci (Zombi 2, The Beyond) zijn de bekendste voorbeelden en werden op hun beurt genreklassiekers, maar er zijn talloze andere lowbudgetproducties die niet het niveau van de B-film bereikten maar afdaalden tot de schimmelrijke kelderverdieping van de Z-film. Niet dat er daarom geen plezier aan te beleven is, integendeel.

Het verbijsterende L’inferno dei morti viventi van exploitation-regisseur Bruno Mattei is een schaamteloze kopie van Fulci’s Zombi 2, vol tenenkrommende dialogen, absurde plotwendingen en gerecycleerde stock footage, gekoppeld aan een perverse vindingrijkheid in de soorten zombies (een kleine jongen-zombie, een priesterzombie …) alsook een prog-rock soundtrack van Goblin die geknipt en geplakt is uit hun score voor Dawn of The Dead.

Zombi Holocaust is dan weer een voor de hand liggende combinatie van twee van de meest geliefde genres uit de Italiaanse horrorhausse, namelijk de zombiefilm en de kannibalenfilm. De titel zelf is een knipoog naar Lucio Fulci’s Zombi 2 en Ruggero Deodato’s Cannibal Holocaust. Deze misselijkmakende prent excelleert in gruwelijke chirurgische experimenten door een gekke geleerde, hongerige kannibalen zonder tafelmanieren en een hoop slecht opgemaakte zombies die happen nemen uit de van veel talent gespeende cast.