Lahaie ontsnapt uit een lugubere kliniek waar patiënten lijden aan geheugenverlies voor ze beginnen te lijken op levende doden. Rollin ruilt zijn gebruikelijke Neogotische landschappen en ruïnes in voor een modernistisch decor van glas en staal. IJzig Cronenbergiaans techno-existentialisme ruimt beetje bij beetje plaats voortijdloze romantiek.
