Tenemos la Carne

In een verlaten gebouw in een post-apocalyptisch stadslandschap, stoten een broer en een zus op een kluizenaar (Noé Hernández) die hen, beetje bij beetje, mee gaat sleuren in zijn waanzin. Samen bouwen ze een cocon van hout en plakband en sluiten zich op, overgeleverd aan de razernij van de oude man. De jonge Mexicaan Emiliano Rocha Minter presenteert als zijn eerste langspeelfilm een immoreel sprookje in de vorm van een ’huis clos’, gedrenkt in de kleuren van Jheronimus Bosch’ helse visioenen. Een plastisch inventief werk, als een grillig, unheimlich en claustrofobisch gedicht met een narratieve structuur die geen adempauzes gunt. Het vaak experimentele camerawerk snijdt door de vlezige lichamen en maakt ze vloeibaar, terwijl (on)menselijke afscheidingen uit alle poriën stuwen. Angstzweet en klamme handen gegarandeerd bij het aanschouwen van deze nachtmerrieachtige, hallucinante koortsdroom: de schaduwen van Alejandro Jodorowsky en Gaspar Noé zijn nooit ver weg in dit verontrustend stuk seksueel expliciete perversie.